روزها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنـــم
از کجا آمده ام،آمدنم بهر چه بود؟
به کجا می روم آخر ننـــمایی وطنـــم
مانده ام سخت عجب کزچه سبب ساخت مرا
یا چه بوده ست مراد وی ازین ساختنم
جان که از عالم علوی ست،یقین می دانم
رخت خود باز برآنم که همانجا فکنــــم
مرغ باغ ملکوتم،نیم از عالم خاک
دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم
ای خوش آن روز که پرواز کنم تا بر دوست
به هوای سر کویش پر و بالــی بزنــم
تا به تحقیق مرا منزل و ره ننمایی
یکـــدم آرام نگیرم نفــسی دم نــــزنم
من به خود نآمدم اینجا که به خود باز روم
آنکـــه آورد مرا باز بـــرد در وطنـــم