می سوزم از فراقت روی ازجفا بـــــگردان
هجران بلای ما شد یا رب بلا بــــگردان
مه جلوه می نماید بــر سبــز خنـگ گردون
تا او بسر درآید بـر رخــش پــا بــــــگردان
مرغول را بر افشان یعــنی برغــم ســنبل
گرد چمن بـخوری همچون صبا بــــگردان
یغمای عقل و دین را بیرون خرام سرمست
در سر کلاه بشکن در بر قبا بــگــردان
ای نور چشم مستـــان در عین انــتـظارم
چنگ حزین و جامی بــنــواز یا بـــگردان
دوران همی نویسد بر عارضش خطی خوش
یا رب نوشته بد از یار مــــا بـگــــردان
حافظ ز خوبرویان بختت جز این قدر نیست
گر نیستت رضایی حکم قضـا بـــــگردان
یا رب سببی ساز که یارم به سلامــت
باز آید و برهانــــــــدم از بند مـــلامـت
خاک ره آن یار ســــــفر کرده بیاریـــد
تا چشم جهانبین کنمـش جـای اقامــــت
فریاد که از شش جهتم راه ببستنـــــد
آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت
امروز کــه در دست توام مرحمتی کــن
فردا که شوم خاک چه سود اشک ندامت
ای آنکه به تقریر و بیان دم زنی از عشـــق
ما با تو نداریم سخن خیر و سلامـــــت
درویش مکن ناله از شمشیـــر احبّـــــا
کاین طایفه از کشته ستانند غرامــــت
در خرقه زن آتش که خـــم ابروی ساقی
بر می شکند گوشهَ محــــــــراب امامـت
حاشا که من از جور و جفـــای تو بنالـــــم
بیداد لطیفان همه لطفــــست و کرامـــت
کوتـــه نکند بحث سر زلــف تو حـــــــــــافظ
پیوسته شد این سلسله تا روز قیامت
خواب آن نرگس فتان تو بی چیزی نیست
تاب آن زلف پریشان تو بی چیزی نیست
از لبت شیـــــر روان بود که من میگفـــتم
این شکر گرد نمکدان تو بی چیزی نیست
جان درازی تو بادا که یقین میدانـــم
در کمان ناوک مژگان تو بی چیزی نیست
مبتلایی به غم محنت و اندوه و فراق
ایدل این ناله و افغان تو بی چیزی نیست
دوش باد از سر کویش به گلستان بگذشت
ای گل این چاک گریبان توبی چیزی نیست
درد عشق ار چه دل از خلق نهان میدارد
حافظ این دیده گریان تو بی چیزی نیست